மலை உச்சி வார்த்தை

அன்று ஒரு நாள்
பர்வதமலை உயரத்திற்கு
நானும் மகன் அருண்சித்தார்த்தும் ஏறலானோம்
பயணப்பட பயணப்பட நடந்துவந்தது  முதலில் உற்சாகம்
வெய்யில் ஏற ஏற தனிமையும் களைப்பும் கூட ஏறின
சுற்றிலும் பாறைகள் சுற்றிலும் பாறைகள்
மலை உச்சி நெருங்குவோமா என ஆகிவிட்டது
அங்கிருந்து தரையைத் தேடினால்
அது ஆகாயமாய் விலகித் தெரிந்தது
ஏறு ஏறு விடாதே இலக்கை அடை என்று மூச்சு விட்டோம்
அயர்ச்சி வாட்டும்போது சுழன்ற கண்களில்
ஒரு பாறையில்
அம்பிகையே எழுதியதுபோலவும்
பாரதியார் வைத்த மீதி வார்த்தை போலவும்
கண்டேன் அச்சொல்லால் மன உச்சிக்குப் போக வாய்த்தது
அது என்ன சொல்? ஆ! மனனம் செய் நெஞ்சே -
“ஏக்கம் தவிர்”